Stasiulowy Pamiętnik

Hej moi drodzy, 

na wstępie chciałbym Wam bardzo podziękować za wszelakie dalej otrzymywane wsparcie, za słowa, rozmowy, telefony, messangery, smsy, modlitwy, pielgrzymki i intencje i za wszelkiego rodzaju myśli oraz nawet te niewidoczne dla nas formy wielkiego wsparcia dla Stasia i dla nas. Dziękujemy ! Nie potrafimy się teraz odwdzięczyć, ale przekazujemy Stasiowi to wszystko o czym wiemy, co dla niego robicie i on się wtedy bardzo cieszy. 

Kochani, Staś był drugi raz kangurowany przeze mnie, a potem przez Agnieszkę. Coraz lepiej jest jemu i cieszy się, że może być tak blisko nas.

Saturacja na dobrym poziomie, tlen dzisiaj zmniejszony został aż do 23 %. !!!! Super, cieszymy się bardzo z tego powodu. Staś troszkę rośnie. 

Dzisiaj też pierwszy raz ja go przewijałem i też to był dla mnie wielki moment. Oh ileż emocji jest przy tej czynności, szczególnie przy naszym Stasiu. Ale udało się i potem był zadowolony z zmiany pieluszki i ja też ;)

Wieczorem udało mi się pomimo pracy, dzięki uprzejmości Pani kierownik poradni wyjść wcześniej i również zajechać do synka. Mogliśmy ten czas piękny razem spędzić.

Staś tylko jak je to trochę gorzej mu jest bo przeponka musi pracować mocniej, co utrudnia mu te oddychanie, ale radzi sobie świetnie.

Co do serduszka miał powtórzone echo serca i dalej jest zgrubienie ( nie narośl ) i na razie dalej do obserwacji co i jak. Uspakają nas lekarze, żeby się nie martwić.

No, to dziś króciutko, 

trzymajcie się ciepło !

Pozdrówka ;)

Hej hej moi drodzy !!!

Dzisiejsza opowieść o Stasiu będzie również pełna informacji i tego co dzieje się z nim i nami.

Okej to zacznę od rzeczy nie dobrych, a skończę na dobrych i pozytywnych.

Dziś jak tylko przyszliśmy do Stasia to miał echo serca. Tak sobie stoimy i obserwujemy z dalszej odległości. Lekarz obserwuje cały czas obraz i wydaje się lekko zaniepokojony. My z Agą na siebie... cisza.. lekarz woła położną i o coś cicho się pyta. Położna idzie do innych położnych z informacją by wołać lekarkę. My dalej patrzymy się to na Stasia w inkubatorze, to na maszynę od echa serca, to na lekarza i na siebie. Cisza... konsternacja... w mojej głowie 100 różnych opcji... emocje zaczęły się kłębić w środku. Chciało się krzyczeć, co się dziejeee !!! Doszło do tego, że lekarka śmigała to tu to tam i tak samo położna i zaszło duże zamieszanie. W sumie dalej do końca nie wiemy o co dokładnie chodziło. Staś ma coś na serduszku, jakieś zgrubienie małe. Lekarz się pytał czy serce było cewnikowane i czy przypadkiem czegoś nie zostawili tam ( dlatego takie zamieszanie, mierzenie cewników łuhuhu). Z tego co się dopytaliśmy na razie jest to nie groźne, ani do końca nie wiadomo cóż to, dlatego badanie będzie powtórzone trochę później by monitorować tą zmianę. No to ta dla nas zpierająca dech w piersiach w tamtych chwilach sytuacja. 

A tak to jest wszystko dobrze. Stasiowi odłączono jedzienie pozajelitowe. Jest tylko na mleczku mamy. 

Wczoraj Stasieniek miał mniejszą saturację, więc myśleliśmy, żeby dziś go nie męczyć kangurowaniem. Kiedy zaszliśmy na oddział, panie położne pytają czy nie chcemy. Aga mówi, że nie pprzygotowana ( bo to trzeba być w rozpinanej koszulce, żeby Stasia włożyć pod koszulkę. No ja miałem :P więc, Staś poszedł do mnie. Oj jakie to wspaniałe uczucie. W końcu mogłem przytulić i utulić Synusia. A był taki grzeczniutki, cudowny !! Cieplutki i słodziutki. Słuchajcie, nigdy czegoś takiego nie czułem, paliło mnie wszystko wewnątrz z tak ogromnej radości. Śpiewałem mu, mruczałem, a on ukazywał to zadowoleniem śpiąc i pięknie oddychając. 1.5 h spędziliśmy razem jakby złączeni w jedno. Piękny czas, piękne chwile i mam nadzieję, że będzie tego więcej. Agnieszka też się cieszyła na taki widok nas dwójki. :) Mówi, że oczka ma moje i że jak tak siedzieliśmy i on miał zamknięte i ja to takie same :P hehehe. No to super.

Na prawdę ciężko mi opisać swoją radość i szczęście z tego momentu. Wieczorem natomiast trochę płaczkał. Ale śpiewaliśmy mu, opowiadaliśmy bajeczki o Stasiu królu i się uspakajał. Oczywiście patrzył się swoimi cudownymi oczętami w nasze. Tak one przenikają i penetrują że łohohoh. Nie no są po prostu najśliczniejsze na świecie i patrzyły się na swoich rodziców :)

Ja to lubię dawać coś dobrego dla osób, które pracują przy Stasiu non stop, dlatego też z Agnieszką przynosimy od czasu do czasu coś dobrego, na ząb, słodziutkiego dla naszych położnych, dla których Staś jest wdzięczny za wszystkie prace które przy nim robią. Myślę, że ( nawet jeśli tego nie jedzą) to też im miło i się cieszą z tego. Zawsze szanowałem ten zawód pięlęgniarki i położnej i zawsze będę wdzięczny, chociaż tyle mogę dać...

Dzięki raz jeszcze Kochani za wsparcie, wielkie serducho dla naszej trójki i życzę Wam jak najlepiej cały czas. Karma wraca. 

Dobranoc i do następnego !

Cześć, czołem nasi Drodzy !

Stasiuniek ostatnimi czasy trochę nam spuchniał, ale już dostaje leki moczopędne i już mu to odchodzi. Trochę się wystraszyliśmy tym, ale lekarze mówią, że w 90% tak jest u wcześniaczków od czasu do czasu.

Też ostatnio saturacja zmalała, a procent tlenu dostarczanego do płucek zwiększył się. Na szczęście dzisiaj już jest lepiej w tym względzie. Nie mogłem być dziś u niego przed południem, gdyż prowadziłem grupę na oddziale dziennym do 15, ale na wieczór pojechałem i Staś był bardzo grzeczniutki, oddychał ładnie, nawet saturacja nie spadała podczas przewijania. U takich maluszków jest tak, że jak leżą w pozycji (jak ja to nazwałem małpka na drzewie) to mają lepsza saturację, a jak na pleckach to gorszą. Dziś wojownik pokazał, że dobrze też mu na pleckach i liczby wachały się między 96-98. Cieszymy się z tego jak malutkie dzieci. Takie proste rzeczy, a jak cieszą.

Staś wyniki ma dobre. Kolejne dni mijają, a on słodziuchny i piękniuchny. Wydaje się nam, że urósł. Ma większą stópkę taką maciupeńką, fajniutką. 

Oczywiście Stasiunio cały chodzi, chce zdjąć tą maskę do oddychania, chce wyrwać sondę.

Dostaje też coraz więcej mleka !!! wczoraj było 13 ml x 8 , a dziś już 20ml x 8 na dzień. To bardzo dobrze ! 

Agnieszka kangurowała go dzisiaj też jakieś 30 min. Nie chciał więcej. Ale powolutku się stabilizuje to może dojrzeje do tego, żeby się utulać z mamusią i tatusiem w przyszłości.

Więc na razie póki co jest progres, oby tak dalej !

Ciągle się o niego oczywiście martwimy i ciągle walczymy. Robimy co tylko możemy by czuł się tam dobrze. Szpital to nasz i jego drugi dom. Śpiewamy mu, mruczymy w różnych rytmach, a on sobie usypia się. To takie jest umacniające. Wyobraźcie sobie 32 cm dzidziusia. A tyle miłości i tyle radości kiedy jest nas blisko. 

A jego oczka !!!! tam widać cały piękny, śliczny, pełny miłości świat. Na razie są takie całe czarne, cudne. Spoglądające na nas i jakby cieszące się, że nas widzą... ah...

Na tym zakończę,

trzymajcie się cieplutko !

Dzięki, że jesteście z nami i za to, że czytacie nasze wspólne losy.

Witajcie, trochę nas tu nie było.

Minął kolejny tydzień - drugi, życia Stasia tutaj na ziemi, poza brzuszkiem mamusi.

Stasio ostatnio nie daje się kangurować, pokazując jak bardzo protestuje przed tym, że ma na sobie maskę tlenową, kabelki itd co objawia też niższą saturacją ( granice 88-95 ). Dzielne lwiątko walczy z całych sił. Wyniki ma dobre. Spełnia swoje potrzeby fizjologiczne. Więcej je. Z dnia na dzień dostaje więcej pokarmu mamy. Dzisiaj już 12 ml x8 na cały dzień. Wcześniej jadł tylko 2,5. Więc dla nas to sukces i progres niesamowity. Przytył również z 810 do 870g. 

Śpiewamy mu różne piosenki ( czasami przerobione ,  o Stasiu ), ja opowiadam mu bajeczki o Królu Stasiu (też wymyślone - każdego dnia z kontynuacją opowieści), ale je bardzo lubi. 

Co do naszych odczuć to jest tak, że każdy wieczór, noc itd oczekujemy z niecierpliwością i niepokojem wiadomości o naszym królewiczu... jak spędził noc, jak wyniki, jak wszystko... 

Póki co tak sobie myślę, że Staś jest bardzo malutki, taki maciupeńki, ale walczy na maxa. Dalej tam stara się Paniom położnym dołożyć trochę pracy przez swoje wszelakie ruchy i ukazywanie niezadowolenia z tego co zapewne ma na swoich rączkach i nóżkach. 

Miejmy nadzieję i wiarę, że kolejne dni, tygodnie przyniosą tylko następne dobre wieści rozwoju naszego syneczka.

Trzymajcie się ciepło !

Hejjj,

dzisiaj rano obudziliśmy się z informacją, że Staś potrzebuje przetoczenia krwi, ze względu na to iż ma lekką anemię. Powiem wam, że od razu pojawiało się w nas zmartwienie, jakaś obawa, przerażenie?, trochę płaczu. Mimo wiedzy o tym, że często tak dzieje się u wcześniaków, przyjęcie tego, że to Stasiowi trzeba zrobić, nie napawało optymizmem. Ogólnie przez tą anamię również saturacja zaczęła spadać i procent tlenu przez to wzrastać. Dziś Stasieniek był aż na 42 %. A saturacja 85-94. Kiedy pojechaliśmy do niego o wyznaczonej godzinie pobytów na OITN, pozwoliły nam bardzo miłe i wspaniałe panie położne na kangurowanie. Agnieszka była z Stasiem bardzo blisko przez ponad 2h. Było dobrze. To cudowne uczucie przecież być blisko ukochanego i tak upragnionego synka. Ja sam bedąc obok czułem, jakbym to ja go trzymał ( jeszcze na mnie nadejdzie pora, gdyż tatusiowie, też mogą a nawet powinni kangurować ). Po krótkiej przerwie w domu, wróciliśmy ponownie do Stasiuleńka z zamiarem, że to teraz ja siadam do fotelika specjalnego i jestem z synkiem (co ciekawe,  trzeba się do tego jeszcze przygotowywać). Niestety wyszło tak, że krew przyszła wcześniej i już Staś był podłączony. A przy przetaczaniu nie można kangurować. Okej. Spoko, ważna jest ta krew na maxa. W ogóle robiono badania krzyżowe krwi żony, myśleliśmy, że to od niej będzie, jednak wyszło tak, że Staś dostał od dawcy nam nieznanego. Jesteśmy (ktokolwiek by to nie był) dla niego wdzięczni za tą krew !!! Dopiero w tym momencie przyszło mi do głowy, jak na prawdę ważni są dawcy i ile dobrego dają ludziom chorym lub właśnie takim dzieciom jak Staś czy dzieci z onkologii. Tak, chwała Wam bohaterowie za ten wspaniały czyn. Cóż, na razie musimy czekać co będzie dalej. W ciągłej niepewności i obawach czy nie wyjdzie coś jeszcze w badaniach. Staś wszędzie ma coś gdzieś podłączone, pozaklejane maluteńkie rączki plasterkami po wkłuciach oraz nóżki. Panie położne robią to doskonale i bardzo profesjonalnie. Jednak sam widok jest straszny. Przynajmniej dla mnie. 

Dzięki Kochani, że czytacie te moje słowa w których staram się przelać choć odrobinkę tego co dzieje się z naszym maluchem cudownym. I za wsparcie w postaci smsów, na messangerze, w spotkaniach czy pracy, czy z daleka, czy z pielgrzymek, czy skądkolwiek. To jest dla nas bardzo miłe i też potrzebne. Dziękujemy.

Przed nami długa droga. Lecz pełna wiary, sił (skąd one się biorą to ja nie wiem), odwagi oraz pogody ducha mimo wszystko.

Chwile spędzone z Stasiem na oddziale każdego dnia napawają tchnieniem nadzieji na to, że wszystko będzie szło w dobrą stronę.

Pozdrawiamy serdecznie i do następnego :)