Stasiulowy Pamiętnik

Hej, 

3 razy pisałem tego posta i niestety system tegoż serwisu nie chce ze mną współpracować i niestety nie udało się zamieścić tego co napisałem.

Więc tak, na razie u nas wszystko dobrze. Staś oddycha samodzielnie dalej ( lekarze nie byli pewni czy da radę i mówili, że może wrócić do respiratora) jednak jak pokazał dzielny Staś , że da radę :)

Moi drodzy, dzisiaj pozwolono nam też na takie coś jak kangurowanie - Kangurowanie (KMC – Kangaroo Mother Care) – metoda wczesnej opieki nad noworodkiem, zapewniająca bezpośredni kontakt ciała noworodka z ciałem matki tzw.: kontakt „skóra do skóry”, Noworodek utrzymywany jest w pozycji pionowej lub półpionowej na klatce piersiowej matki w okolicy jej piersi, przylegając częścią swojego ciała do skóry matki i przebywając pod jej ubraniem. Dla zapobiegania przed utratą ciepła noworodek może mieć założoną czapeczkę oraz pieluchę. 

Co też ma pozytywne aspekty stosowania metody kangurowania takie jak:

· polepsza parametry fizjologiczne dziecka (poziom glukozy, temperaturę ciała, częstość oddechów, utlenowanie krwi)

· obniża ból u dzieci poddawanych bolesnym i inwazyjnym procedurom

· wzmaga percepcję matki (rodziców) w odniesieniu do sygnałów płynących ze strony noworodka

· obniża częstość występowania matczynych epizodów depresji poporodowej matki

· na drodze endokrynnej zwiększa produkcję mleka kobiecego przez co przedłuża okres efektywnego wyłącznego karmienia naturalnego

· wzmacnia więź między matką i dzieckiem

· wpływa pozytywnie na rozwój psychoruchowy dziecka oraz jego kontakt z rodzicami

Więc jest dużo pozytywnych rzeczy z tegoż względu.

Dziękujemy, że jesteście z nami :)

Trzymajcie się ciepło !

A my z Agnieszką będziemy dalej z naszym ukochanym Stasiem, synkiem najcudowniejszym ! Bądźcie z nami !

Pozdrówka ;)

Cześć,

witamy kolejny dzień pełen przygód w roli głównej z Stasiem. Otóż na samym początku, kiedy tylko do niego zaszliśmy okazało się, że Staś ma nowy domek ! Tak, serio. Dostał większy inkubator. Jest teraz lepszy dostęp do niego. Agnieszka dziś miała okazję pierwszy raz zmienić dla Stasia pieluszkę. Było to bardzo urocze wydarzenie. Staś dostał również do jedzonka porcję mleka od mamy, więc się bardzo z tego cieszył ( to jakby lekarstwo dla niego więc powinien jeść mleko mamy, a niestety był moment, że miał zły kupy przez to). Słodziak nasz dotykał swoją malutką uroczą stópeczką inkubatora i tak sobie wpatrywaliśmy się w nią. Stasieniek oddychał dobrze. Praktycznie nie denerwował się dziś przynajmniej przy nas. Panie położne mówiły, że trochę dał popalić wcześniej. Dlatego też gdy przyszliśmy ze złości był lekko pomarszczony bieduleczek. Wiadomo, że taki szkrabek nie będzie się czuł dobrze, kiedy w okół niego ciągle jakieś kabelki, ale jest mężny. 

Czuliśmy się dziś dobrze i spokojnie. Śpiewaliśmy mu kołysanki, przez co się wg nas uspokaja maluszek. Jak wracamy do domu, to tak pusto jest... mimo, że jest nasz piesek mopsik. Chcielibyśmy już mieć Stasia w domku, ale wiemy, że musi tam się jeszcze trochę czasu (ok 2-3 miesiecy) powylegiwać. 

Na szczęście wyniki są na razie wszystkie okej. Chociaż tak jak nam mówi się i tłumaczy, to że dziś jest dobrze, nie musi oznaczać, że jutro będzie tak samo. Tu jest wszystko zmienne jak w kalejdoskopie. A niestety nas to nie uspokaja. Myśli są zajęte obawami o niego. 

W każdym razie, jest dobrze i tego się trzymajmy,

pozdrowionka dla Was Kochani !

Hej wspaniały, dobry człowieku.

Wybacz, że piszę o późnej porze, najwyżej przeczytasz to rano, a może w południe. W każdym razie trochę rzeczy jest na główce, co uniemożliwia mi szybko się uwinąć z blogiem. Postaram się pisać każdego dnia, albo co dwa.

Zatem, dzisiejszego dnia było bardzo spokojnie. Spotkaliśmy się z lekarzem, otrzymaliśmy dobre informacje, że  Staś oddycha dobrze razem z cpapem. Saturację ma na poziomie 93-99. Jak się przyglądam tym maszynom, to z wczorajszej wartości procentowej z 38 % tlenu dziś jest 26%. Stasio marudzi lekko i płacze jak mu tam wspaniałe Panie położne zmieniają pampersika albo pobierają krewkę. Ale wiesz co? Staś na koniec dostaje nagrodę. Za dobrego pacjenta ( aj tam, że głośno płacze, rusza mocno nóżkami i rękami). Dostaje kropelki glukozy (jak cukiereczek) :D a jak fajnie się od razu uspokaja.

Waga zmieniła się z tej urodzeniowej (900g) na (800g), co jest prawidłową sytuacją, ze względu na zejście opuchlizn itd. Jeszcze trochę czasu minie, zanim będzie tak trochę więcej rósł.

Hmmmmm… chcę ciągle podkreślać to, że tak naprawdę 24h na dobę nasz synek jest pod opieką Pań położnych i lekarek. Niesamowite kobiety, które robią wszystko by nasze maluchy czuły się dobrze, żeby walczyły. Wiele razy słyszę jak one do nich mówią, jak się do nich odzywają, jak się śmiesznie droczą, kiedy maluchy są krzykliwe. Mają wspaniałe podejście do nich i tylko tak naprawdę od ich opieki, pracy z nimi najwięcej zależy. Trzeba trzymać kciuki, również wspierać, by miały siły każdego dnia po męczących 12 h dyżurach. By nie działo się też w ich życiu nic złego, co mogłoby się przekładać na opiekę nad maluchami. To są cudowne kobiety ( jak zresztą każda położna i pielęgniarka). Nie ma słów wdzięczności i w stosunku do nich, ale też i do Was, którzy nas wspieracie z każdej możliwej strony.

Staś jest bardzo zadowolony mając tyle bliskich mu człowieczków.

A my, my się trzymamy. Nie będziemy narzekać, raz jest dobrze, a raz źle. Raz wesoło, a raz się chce płakać. Co jest naturalne. My walczymy z naszym Lwem.

Kolejny dzień, kolejna doba życia…
Tak jak już pisałem, Staś został odłączony od respiratora ostatniej nocy. Dzisiaj oddychał samodzielnie wraz z pomocą CPAPu (Continuous Positive Airway Pressure – stałe dodatnie ciśnienie w drogach oddechowych) – metoda wspomagania oddychania stosowana głównie w leczeniu bezdechu sennego, a także w przypadku niewydolności oddechowej. Urządzeniem do wykonywania CPAP jest pompa powietrzna, podłączona do specjalnej maski na twarz, pokrywającej nos)
Kiedy do niego przyjechaliśmy, był spokojny. Spał… Jednak po jakimś czasie, obudził się, zaczął płakać i niepokoić. ( Ja mam na sobie dużo rzeczy ! nie jestem przyzwyczajony, byłem u mamusi w brzuszku, a teraz jestem w obcym miejscu i jeszcze na dodatek nałożono na mnie maskę !!). Dla nas widok tego co się działo był wewnętrznie druzgocący. Odezwała się maszyneria. Spadek saturacji, tętna…mały się rusza niespokojnie, maszyny wyją… my jak słupy. Patrzymy na działanie położnych. Potem już się uspokoiło. Jednak co jakiś czas tak się powtarzało. Byliśmy świadomi, że Staś, dopiero zszedł z tego respiratora i może być ciężko. Dlatego mówię… jesteśmy wewnętrznie przygotowani na to, że różnie może być, ale tak po ludzku… to się ciężko przyjmuje patrząc na własne dziecko. Tak, wiemy, że dużo rodzin to samo przeżywa. I teraz też wiemy jakie to jest ciężkie. Wyszliśmy stamtąd w jakimś stanie zawieszenia… w domu ciężko było zabrać się do czegokolwiek. Wróciliśmy trochę późnij. Stasio był już pełen spokoju. Śpiewaliśmy mu z żoną różne kołysanki. Był zawinięty w specjalne materiały, które uniemożliwiały większe kręcenie się oraz rozrabianie. Bardzo chce z siebie zdejmować wszystkie rzeczy, które są do niego przypięte. Jak zwykle obawa przed kolejną nocą, co będzie, jak będzie…
Ciężko powiedzieć, że czujemy się dobrze. Musimy.. być silni. Musimy.. przy nim. A w domu.. jest różnie. Patrząc się w te piękne czarne oczka, które się już zaczęły otwierać widzimy ten błysk chęci życia. Można się w nie wpatrywać godzinami ! Są takie piękniutkie…
PS: Stasio to niezły wojowniczek, walczy z Paniami położnymi cały czas, kiedy tylko coś chcą przy nim zrobić.
Właśnie cały personel Intensywnej terapii noworodka to są tak cudowne osoby, takie kochające te dzieci, zajmują się nimi tak jak swoimi. Są wspaniałe. Dzięki bardzo….
Trzymajcie się !
Do następnego !

Witajcie,
lekarze nie zdecydowali się założyć szwu. Kazali leżeć, czekać, Agnieszka przyjmowała leki rozkurczowe i leżała. Był to ciężki okres napięcia i stałego lęku, co dalej będzie. Walczyliśmy, przeżywaliśmy, ale szliśmy do przodu. Dla Stasia.
Minęło 1.5 tyg, byliśmy bardzo zadowoleni, bo to już 25 tydzień ciąży, płucka u małego się rozwijały, wcześniej otrzymaliśmy też steroidy, które miały ten proces wesprzeć.
W piątek byłem w pracy do 20, gdzie jeszcze cieszyłem się, że wszystko jest okej. Aga również tego dnia dobrze się czuła. Kiedy już byłem przyszykowany do spania, nagle wiadomość, że zaczęły się skurcze.
Szybko znalazłem się w szpitalu… może 10 min. Była godzina 23.00. Zajechaliśmy do żony oraz doktora, który powiedział, że musi zrobić szybko cięcie, bo nie wygląda to wszystko najlepiej. Powiedział, że może to być traumatyczna operacja, pełna krwi itd. Ja byłem ledwo przytomny, nie wiem co się działo wokół. Na szczęście była tam na dyżurze położna, bardzo dobra, prawdziwa wojowniczka o dzieci i rodziców, wspierająca, bezinteresowna a zarazem też nasza znajoma --- Marylka. (Dzięki raz jeszcze za to wsparcie i poprowadzenie w tym wszystkim). Mógłbym o niej napisać naprawdę dużo pozytywnych rzeczy… życzę każdemu trafić na nią w czasie porodów czy cięć. Oczywiście cały personel położnych był przemiły i troszczący się. Dziękuję. Wiem, że wasza praca jest ciężka i wymagająca, ale się staracie i jesteście kochanymi osóbkami.
No więc… nastąpiło cięcie, urodził się maluch, chłopak, kruszynka Staś. 32 cm, 900 g wagi. Nawet zapłakał. Chwilę później był już zaintubowany i zawieziony na piętro wyżej, gdzie znajduje się Intensywna Terapia Noworodka oraz podłączony do respiratora. Żona trafiła na połóg. Byłem najpierw z nią, a potem mogłem zobaczyć Stasia. Malutką, cudowną kruszynkę. Jest taki śliczniutki , malutki, praktycznie wielkości dłoni. Ale długi. Najpierw usłyszeliśmy o stanie ciężkim. Były to informacje bardzo wbijające w ziemię. Następne dni odwiedzaliśmy Stasia. Aga jest już w lepszej kondycji. ( nie chcę opisywać tutaj już tego jak wg mojej opinii ta kadra lekarska spieprzyła wiele rzeczy, ale napiszę… i nie zauważyła np. zakażeń w posiewach, dała zły lek… akurat taki na który bakteria była oporna, mimo, że jasno jest napisane w wynikach badań, że tak jest. Taka jest rzeczywistość…że na pacjentów się dalej nie patrzy indywidualnie, holistycznie… bo nie ma chyba chęci. Za dużo dyżurów, za dużo miejsc pracy, za mało skupienia. Dodam jeszcze, że nawet ciężko lekarzowi rezydentowi !!!! wystawić zlecenie na posiew… informację dostał w sobotę z rana, a zrobił to dopiero w niedziele w popołudnie… coś niesamowitego… no i wypisali żonę z crp ponad 400, bez podania antybiotyku…brawo. W wypisie za to napisali, że dali antybiotyki itp… ) Staś urodził się z CRP 50 i wzrastało do 150, po podaniu 3 antybiotyków na szczęście zaczęło maleć. W każdym razie każdy dzień na ITN ( intensywnej terapii noworodka) jest inny. Szczególny… każdego dnia dowiadujemy się nowych rzeczy, każdego dnia możemy dotknąć synka. Możemy z nim być… mało czasu to mało, ale możemy. Są tam cudowne osoby w postaci położnych i lekarek, którzy dbają o Stasia w każdej sekundzie oraz o rodziców. Jest tam naprawdę duże wsparcie, pomoc. Staś miał badania główki oraz brzuszka i wyniki są pozytywne. Dodatkowo od 2 dni walczył z rurką od respiratora oraz sondą. W dniu dzisiejszym, została podjęta decyzja, że Staś zostaje odłączony od respiratora i przechodzi na swoje oddychanie wraz z pomocą tlenu. Wybaczcie, że nie będę operował tutaj stwierdzeniami medycznymi, nazwami leków, nazwami sprzętów itd., ale myślę, że to w tym momencie jest nie potrzebne.
Staś jest w 5 dobie swojego życia tutaj z nami. Póki co stan jego jest stabilny. Mleko również jest u mamy. A my… trzymamy się. Musimy być silni. Szczególnie przy nim, bo on to wyczuwa. W domu możemy płakać… itd. Ale teraz jest to dla nas ważny czas, najważniejszy w naszym życiu.
Dziękujemy każdej osobie, która nas wspierała, modliła się, trzymała kciuki, pisała, dzwoniła itp. Naprawdę jesteśmy Wam z całego serca wdzięczni za każdą myśl o nas i Stasiu.
Będę tu na bieżąco pisał… to co się wydarzyło, opisałem w wielkim skrócie… w potężnym wręcz.
W takim razie do usłyszenia.
Dzięki, za poświęcony czas…